In het eerste deel van mijn blogserie deelde ik mijn algemene ervaring met MDMA-geassisteerde traumatherapie bij Centrum 45 (in latere delen ga ik in meer detail in op de sessies). Nu duik ik in de achtergrond van mijn reis – de weg naar de diagnose van posttraumatische stressstoornis (PTSS).
Mijn verhaal begint in 1995, toen ik als 19-jarige blauwhelm in Bosnië diende. In Sarajevo werd ik geconfronteerd met een gruwelijke raketaanval. Er vielen doden en zwaargewonden, maar fysiek bleef ik als een wonder ongedeerd. Toch, buiten mijn bewustzijn om, begon hier een innerlijke strijd.
Na Bosnië bleef ik actief in humanitaire missies, waaronder in Colombia dat al vijftig jaar werd verscheurd door een gewapend conflict. Daar werd ik tweemaal slachtoffer van een gewelddadige gewapende overval. Fysiek kwam ik er steeds zonder kleerscheuren vanaf, en ik geloofde dat ik ook mentaal sterk genoeg was om deze ervaringen te verwerken.
Maar in de twintig jaar die volgden, ontwikkelden zich sluipenderwijs fysieke klachten: een constante druk op de borst, onvermogen tot ontspanning, chronische vermoeidheid, en een steeds erger wordende tremor in mijn nek. Ik zocht hulp bij talloze specialisten, van neurologen tot haptonomen, maar niets leek te helpen.
Ondanks de fysieke klachten en de uitputting ging mijn leven ogenschijnlijk normaal verder. Ik werkte, vormde een gezin, en leek aan de oppervlakte een gewoon leven te leiden. Maar onder die oppervlakte broeide er iets.
Er kwam een kantelpunt in 2020 toen ik keek naar “Srebrenica – de machteloze missie van Dutchbat”, een documentaire van Coen Verbraak. Een verhaal van Liesbeth Beukeboom, voormalig Dutchbat-lid, over haar spanningsklachten en de druk op de borst na haar uitzending, trof mij diep. Dit herkende ik!
De volgende dag, terwijl ik het Veteraneninstituut belde voor advies, werd ik plotseling overspoeld door intense emoties. Het was een complete verrassing, een ontlading van iets dat decennia verborgen was gebleven.
De impact was zo groot dat ik mijn werk moest neerleggen. Na een doorverwijzing kwam ik terecht bij Centrum 45 in Oegstgeest, gespecialiseerd in de behandeling van veteranen met trauma. Vijfentwintig jaar na mijn uitzending en een lange zoektocht later, werd de diagnose gesteld: PTSS.
Deze diagnose was een keerpunt. Het gaf een naam aan mijn talloze fysieke klachten maar ook aan mijn onzichtbare wonden. Het opende ook een mogelijke weg naar herstel (nu drie jaar later werk ik hier overigens nog steeds aan).
In het volgende deel van deze blogserie zal ik ingaan op de verschillende reguliere traumabehandelingen die ik heb ondergaan, voordat ik mijn reis met MDMA-therapie begon. Het is een verhaal van strijd en tegenslag, maar ook van doorzettingsvermogen, hoop en veerkracht.
Volg mij op mijn voortdurende reis naar inzicht en genezing.
Lees ook deel I van deze serie: Hoe MDMA mijn PTSS behandeling transformeerde